Een groot deel van de kennis van organisaties is opgeslagen in de hoofden en ‘tussen de neuzen’ van de medewerkers. Als we die willen benutten als strategische hulpbron is het belangrijk om te weten wat mensen motiveert om bestaande kennis te delen of nieuwe kennis te ontwikkelen en wat hen verhindert dit te doen. Wanneer organisaties snappen wat kennisuitwisseling tussen werknemers beinvloedt, kunnen we kennisproductiviteit stimuleren, en daarmee de productiviteit en het innoverend vermogen van de organisatie als geheel. Social media veranderen de manier waarop we werken, en vooral: waarop we kennis delen. Maar dat gaat niet heel snel.

Met veel plezier hebben we ons Kessels & Smit verhaal gedeeld bij de M-prijs van het Human Capital Institute. Eerder vertelden we al dat we met onze inzending - tot onze verrassing - in de halve finale terecht kwamen – hier is hoe het afliep!

Na een loopbaan bij verschillende organisaties, als laatste bij de Belastingdienst, werk ik inmiddels een aantal maanden bij Kessels & Smit. Toen ik de overstap maakte naar zelfstandig ondernemerschap was ik heel nieuwsgierig naar van alles: andere bedrijven, hun culturen, hun motivatie om het werk te doen zoals ze dat doen, andere processen, andere waarden. En die nieuwsgierigheid blijft!

Mijn professionele loopbaan begon eind 1996 als personeelsverantwoordelijke op een Luchtmachtbasis. Wat me toen opviel waren de badges op de flight-suits van de piloten. Standaard was er hun “nick-name”, het toestel waarmee ze vlogen, de eenheid waarvan ze deel uitmaakten en bij de meer ervaren piloten meestal ook een badge met het aantal vlieguren. Natuurlijk begreep ik dat die mannen daar trots op waren, maar die fierheid begin ik nu pas op een diepere laag te voelen. Ik neem jullie even mee in een belangrijk facet van mijn loopbaan.

Voor mij was de Reehorst in Ede, de locatie van het congres van V&VN Opleiders, een bijzondere plaats om een workshop over innovatie te geven. Ik ben opgegroeid in Wageningen, vlakbij Ede, en als meisje zat ik op ballet. De jaarlijkse uitvoering van onze balletschool was in de Reehorst. Elk jaar weer spannend. Ik had steevast de hele dag buikpijn waardoor ik niet echt kon genieten van de lekkere broodjes die mijn moeder voor de gelegenheid had meegegeven. Nu, zo'n twintig jaar later, sta ik opnieuw in de Reehorst. Dit keer voor iets heel anders: werken aan innovatie met opleiders in de gezondheidszorg.

Er wordt nog vaak naar organisaties gekeken alsof het machines zijn. Men grijpt in op een bepaald deel van de organisatie – dat kan gaan over een afdeling, team of medewerker – en denkt dat dit nauwelijks impact heeft op de omringende delen (= ruimtelijk aspect) of de toekomst (= aspect tijd). En inderdaad, als je bij een machine een onderdeel vervangt, dan merkt de rest van die machine dat niet. De andere onderdelen hadden ook geen emotionele band met het deel dat verwijderd is en zijn evenmin bezorgd over hoe het verder met dat vervangen onderdeel zal gaan. Organisaties zijn echter geen machines. Ze zijn één en al verbondenheid, een levend geheel dat zich voortdurend kan aanpassen.

Het was heel druk. Zo'n 400 mensen kwamen een kijkje nemen op de conferentie waar ik een workshop gaf, vorige week. Logistiek gezien is dat geen sinecure: iedereen op tijd van koffie voorzien; een lunch verzorgen die honderden mensen smakelijk vinden; soep serveren zo dat ook de laatste nog een lekker warm hapje heeft. In de pauze maakte ik deze foto. Het beeld van die in rijen opgestelde kopjes triggerde me. Op een bepaalde manier had ik ook wel te doen met het middelste kopje, ingeklemd tussen al die andere. "Alle oortjes dezelfde kant op" grapte mijn collega.

Ontzettend trots zijn we: ons Kessels & Smit-verhaal is gekozen als één van de tien meest inspirerende, uitdagende en verrassende voorbeelden van 'organiseren zonder managers' ter wereld! We zijn geselecteerd voor de halve finale van de HCI M-prize, een prestigieuze award met Gary Hamel, Marcus Buckingham en andere pioniers in organisatie- en managementontwikkeling als jury-leden.

‘Ik leef en werk zoals ik dat altijd gewend ben. En dat gaat goed. Waar ik wel behoefte aan heb, is om met een kleine groep anderen inspiratie op te doen en mijn eigen ontwikkeling te prikkelen. Omdat ik dat zinvol vind en mij dat energie geeft.’ Herken je je in het bovenstaande? Dan zijn de inspiratiesessies wellicht iets voor jou!

Situationeel faciliteren? Ik had een mooi gesprek vandaag over de invalshoek die je kiest als...