Wat er gebeurt als je niets meer weet en toch blijft

By: Koen Deblonde

#Inspiration  

This page is not available in English - View in Dutch:

Er zijn momenten waarop het spannend kan worden in de context van je werk, de samenwerking met collega’s, maar ook gewoon thuis of in je vriendenkring. Momenten die onbehagelijk voelen, waarin je het niet meer weet. Momenten waarin ongemak, pijn of onbegrip de ruimte vult. Het zijn juist die momenten die vaak gepaard gaan met de neiging om snel naar oplossingen te zoeken, om te fixen, te sussen, te verzachten. Maar precies dan, wanneer het ongemak zich aandient, ontstaat er een nieuwe kans, als we ervoor kiezen om erbij te blijven.

Voor mij is dit geen abstract inzicht, maar iets wat ik heb mogen leren in het hart van mijn leven.

Mijn belangrijkste leerschool kwam niet uit opleidingen, maar uit het zoekproces rond de revalidatie van mijn dochter. Wat begon als een ogenschijnlijk onschuldig sportongeval, een ontwrichte knie, groeide uit tot een jarenlange medische en emotionele reis. Operatie na operatie volgde en uiteindelijk ontwikkelde ze chronische pijn.

Als ouder wil je maar één ding, dat je kind geen pijn heeft. Je gaat op zoek, naar dokters, naar therapieën, naar strohalmen van hoop. Ook zij zocht, krachtig en dapper. Maar op een bepaald moment, zo’n twee jaar geleden, was alles uitzichtloos. Geen vooruitgang, geen perspectief. Haar leven werd bepaald door pijn. Wat haar plezier gaf, moest ze stukje bij beetje loslaten. Ze dreigde af te haken.

Op een avond zat ik bij haar aan het ziekenhuisbed. Ze werd volledig overspoeld door de pijn, dook ineen, kon nog nauwelijks contact maken met haar omgeving. En toen zei ze iets wat mij diep raakte en wat mijn kijk op aanwezigheid voor altijd veranderde:

“Papa, wil je gewoon bij me blijven? Niet proberen het te fixen. Wil je samen met mij hoe het nu is echt aanvaarden en hierin bij mij zijn?”

Dat moment, dat verzoek, raakte mijn ziel. Het was geen wanhoop, het was een uitnodiging. Een uitnodiging om te zakken, om te stoppen met strijden tegen wat is, en te kiezen voor verbinding, midden in het ongemak.

Ik werd stil. Niet vanuit machteloosheid, maar vanuit iets diepers. Aanwezig zijn, echt aanwezig, zonder iets te hoeven oplossen. Samen in het “niet weten”. Dat was genoeg. Dat was de kracht.

Deze ervaring veranderde mij. In de manier waarop ik omga met moeilijke dingen en in hoe ik in relatie kan zijn met anderen.

Ook in mijn werk. Want ook daar ontstaan momenten waarop het spannend wordt, waar oude patronen zichtbaar worden, pijn naar boven komt of er geen gemakkelijke antwoorden zijn. Dan is de kunst niet om harder te werken, maar om zachter te worden. Om ruimte te houden. Om het ongemak niet uit de weg te gaan, maar het samen aan te kijken en te dragen.

Door die ruimte toe te laten, kan er iets nieuws ontstaan. Niet iets wat we kunnen forceren of snel bedenken. Je raakt dan een laag die wezenlijker is en misschien moet je dat wel even volhouden. Vanuit aanwezigheid kan er stille rust ontstaan, die ons helpt om anders te kijken en te dragen wat nodig is.

Ondertussen gaat het goed met mijn dochter. Bij het begin van de zomer hebben we dat gevierd.

Aanwezig zijn in het ongemak is geen zachte optie, het is een moedige keuze.