“Wij mensen zijn ten diepste narratieve wezens. Om onszelf, de anderen en de wereld te begrijpen vertellen we verhalen. Dat doen we de hele tijd, over kleine en grote gebeurtenissen.” Deze uitspraak van de filosoof Ricoeur herken ik. Soms zijn het verhalen over het leven van alledag, soms zijn ze magisch. In de Intermezzeau* reeks “taal voor verhaal” zijn we op zoek naar de diverse manieren waarop mensen hun verhaal kunnen vertellen. Deze keer verkennen we muziek. Wim Cops maakte op zijn 15de een afspraak met zijn ouders: een gitaar in ruil voor goede studiepunten op school. Die punten kwamen er, daar zorgde Wim voor ook al vond hij het schoolwerk lastig. Intussen is hij 45, professioneel Flamencogitarist, studeert en oefent nog dagelijks op zijn techniek, schrijft muziek en werkt aan voorstellingen met zijn Gezelschap Alma de Lágrimas.

Het is een opvallende trend: er zijn steeds meer tattoodragers. Waar tatoeages in veel culturen al eeuwen uitdrukking geven aan belangrijke rituelen, waren ze hier toch vooral voorbehouden aan zeemannen, bajesklanten en soldaten. Tegenwoordig zijn er veel meer mensen die hun verhaal ‘op hun huid’ dragen.

“Sta me toe een verhaal te vertellen…” met dat prachtige verzoek antwoordde Hannah Arendt eens op de vraag “wie ben jij?”. Want oprecht antwoorden op zo’n grote vraag kan eigenlijk alleen door te beginnen met vertellen. Mijn overtuiging is dat iedereen een eigen verhaal heeft dat de moeite waard is om te delen en te beluisteren.

‘De EU is van plan om de garnalencocktailchips te verbieden’ schreef Boris Johnson in 2012. Hij...

Kortgeleden verscheen de Netflix serie 'When they see us'; een serie over een rechtszaak uit 1989. Na het uitbrengen van de serie worden meerdere kopstukken uit de zaak, zoals een Amerikaanse officier van justitie, alsnog ter verantwoording geroepen. Hoe kan dat en waarom nu? Een nieuwsbericht uit de Volkskrant over deze serie laat goed zien wat de kracht van verhalen is. In deze blog koppelen we het nieuwsbericht aan onze inzichten over Verhalen(d) Veranderen.

Het werken met een check-in is een eenvoudige, maar krachtige manier om gelijk aan het begin van een ontmoeting persoonlijke verhalen te delen. Of het nou een reguliere vergadering, een team-dag of leiderschapsprogramma is. De ruimte creëren aan het begin om even te landen, om letterlijk in te checken, door elk dezelfde vraag te beantwoorden, kan een groot verschil maken voor de rest van de ontmoeting.

Als het gaat om leren van en met elkaar fungeren verhalen als een versneller. Een anekdote of persoonlijke ervaring maken vaak meer duidelijk dan uitleg, onderzoeksuitkomsten of theorie. De belevenis van een ander komt, met alle context en emotie, het dichtst in de buurt van leren van eigen ervaring. Ons brein kan informatie die in de vorm van een verhaal tot ons komt makkelijker verwerken, het krijgt een trigger om nieuwsgierig te gaan onderzoeken en betekenis te geven.

Als organisatieadviseur ben ik voortdurend bezig om me te verhouden tot de verhalen die mensen die...

Dat was het antwoord op de vraag: ‘waarom doe je het werk wat je doet?’. Terwijl...

Vol concentratie lezen we het uitgeprinte A4-tje dat we alle acht op onze schoot hebben liggen....